منشور و راهنمای بین‌المللی ایکوموس دربارۀ مکان‌های دارای میراث فرهنگی ناملموس با کنوانسیون سال ۲۰۰۳ یونسکو برای حفاظت از میراث فرهنگی ناملموس، که ایکوموس یکی از سازمان‌های غیردولتی مهم برای تحقق آن است، مطابقت دارد و بر اهمیت میراث فرهنگی ناملموس در جایگاه وجهی کلیدی از فرهنگ جمعی تأکید می‌کند. امور ملموس و ناملموس به‌نحوی ناگسستنی پیوند دارند. اعمال سنتی، اجتماعی، و فرهنگی، همراه با دانشی که از طریق نسل‌ها منتقل می‌شود، درک اشیا، مکان‌ها، و دیگر فضاهای کالبدی را ممکن می‌کند و به آنها معنا، ارزش، و بستر می‌بخشد.
میراث فرهنگی ناملموس و پیوندهای آن به مکان‌ها در منشورها، اصول، و بیانیه‌های ایکوموس از زمان بیانیۀ کیمبرلی دربارۀ میراث ناملموس فضاهای فرهنگی (۲۰۰۳)، و بیانیۀ تیمَنِنگ، که رئوس آن متعاقباً در کیمبرلی، آفریقای جنوبی (۲۰۰۷) تدوین شد، به‌رسمیت شناخته شده است.
این منشور و راهنمای جدید را کارگروهی از کمیتۀ بین‌المللی میراث ناملموس که شامل اعضای ایکوموس‌های ملی استرالیا، بلژیک، برزیل، کانادا، شیلی، مصر، فنلاند، فرانسه، هند، موریس، مکزیک، عربستان سعودی، آفریقای جنوبی و تایلند بود، تهیه کرد. این فرآیند شامل کارگاه‌ها و جلساتی با افراد در داخل و خارج از شبکۀ ایکوموس، با همکاری بسیاری از سازمان‌ها و دانشگاه‌های دیگر بود.
در چهارچوب بین‌المللی حفاظت که ایکوموس ایجاد کرده است، منشور و راهنمای بین‌المللی دربارۀ مکان‌های دارای میراث فرهنگی ناملموس به روابط عمیق میان جنبه‌های مختلف میراث و جامعه‌هایی که آنها را حفظ می‌کنند، می‌پردازد. این سند اصول و رهنمودهایی برای اقدامات حرفه‌ای میراثی، از جمله مدیریت و حمایت مکان‌ها و محوطه‌ها، مستندسازی و ضبط، اشتراک‌گذاری و اشاعه، ارائه و تفسیر، مدیریت تغییر و تضاد، و آموزش حرفه‌ای در میراث ــ همه با همکاری همیشگی ذی‌مدخلان و متولیان جامعه ــ عرضه می‌کند.